Ponyclub, geen Trojaanse vrouwen

door: Boogaerdt/Van der Schoot

In het najaar van 2010 maakt theatergroep Boogaerdt/VanderSchoot een voorstelling over vijf vrouwen die zichzelf voor het eerst in hun leven volledig serieus gaan nemen. Hierbij laten ze zich inspireren door de tragedie Trojaanse vrouwen van Euripides, de Retorica van Aristoteles en de speechende vrouw van nu. Ponyclub, geen Trojaanse vrouwen is een eigentijdse mimetragedie met een ferm feminien geluid en zo weinig mogelijk afleidende grapjes of zelfrelativerende verontschuldigingen.

Speciaal voor Ponyclub, geen Trojaanse vrouwen vroeg Boogaerdt/VanderSchoot Hedy d’Ancona, Kaouthar Darmoni, Laura van Dolron, Fleur Jurgens en Liesbeth van Tongeren om vanuit de antieke personages van Euripides een pamflet te schrijven over de wereld van nu. Deze pamfletten zijn verwerkt in de voorstelling.

De Ponyclub is een groezelige damessociëteit, een obscuur genootschap van goedgeklede maar gewonde vrouwen, midden in een brandende berg puin. In de verte doen ze denken aan de vrouwen van Troje die, zoals Euripides ze beschreef, in totale ontreddering rouwden tussen de smeulende resten van hun verwoeste stad. Toch zijn de vrouwen van de Ponyclub anders. Ze leven nu, ruim 3000 jaar later, in een wereld vol zieke zeeën en zelfabsorberende consumenten die onder het mom van de zogenaamde vooruitgang keihard de afgrond in rennen. In tegenstelling tot de Trojaanse vrouwen, nemen de dames van de Ponyclub hun lot in eigen hand. Niet de mannen of de goden beslissen over hun toekomst maar zijzelf. In bevlogen speeches, waarin de vrouwen de hoge, schelle regionen in hun stem zoveel mogelijk proberen te vermijden, debatteren ze over de alternatieven die zij te bieden hebben.

Deel via:
LinkedIn