4de editie Get Lost brengt internationaal theater naar Nederlandse podia

16 februari 2016
Vanaf februari tot en met april kan het Nederlandse publiek weer kennismaken met bijzondere theater- en dansvoorstellingen uit werelddelen met andere theatertradities. Erasmusprijs-winnaar Frie Leysen selecteerde ditmaal vier voorstellingen uit China, Australië, India en Argentinië.
Een hedendaagse reflectie op een Chinees, communistisch ballet uit de tijd van Mao. De ontroerende familiegeschiedenis van een Chinese migrant in Australië, vervat in dia's. Vrijmoedige dans uit India, waarin de sensuele kracht van het vrouwenlichaam centraal staat. En Argentijns danstheater, waarin de dansers/performers verschillende visies op de dood transformeren tot iets volkomen ridicuuls. Leysen selecteerde voor Get Lost weer vier intrigerende voorstellingen uit heinde en verre: “Ik heb gezocht naar hedendaags theater dat een sterk artistieke taal spreekt, met voelbare urgentie en een maatschappelijke visie. Voorstellingen die in een Europese theatercontext zeer relevant zijn.”

Frie Leysen heeft een naam hoog te houden als voorvechter van vernieuwing in het internationale theater. De noodzaak om Nederlandse toeschouwers nieuwe (theater)ervaringen te brengen is volgens haar heel duidelijk: “Als je de ramen en de deuren dichthoudt, gaat het stinken in je huis. Daarom moet de wind erdoor waaien.”

Get Lost is een gezamenlijk initiatief van het Fonds Podiumkunsten, Stichting DOEN, het Amsterdams Fonds voor de Kunst, Hivos, het Prins Claus Fonds en het VSBFonds.

De vier voorstellingen van Get Lost 2016:

RED – Wen Hui/Living Dance Studio (China)
In 1972 bracht de Amerikaanse president Richard Nixon een bezoek aan de voorstelling van Het Rode Vrouwendetachement. Een ballet van voorbeeldige maoïstische snit, over een meisje dat haar onderdrukker, een kapitalist uiteraard, ontvlucht en zich aansluit bij een groep vrouwelijke, communistische strijders. Vorig jaar werd de 50ste verjaardag gevierd van dit modelballet, dat min of meer bij de culturele opvoeding van de Chinezen hoort.
Choreografe Wen Hui (1960) is oprichtster van het eerste onafhankelijke – en dus door de autoriteiten met veel wantrouwen bekeken — hedendaagse dansgezelschap van China — de Living Dance Studio. Ze greep de gelegenheid aan om de wereld achter dat politieke ballet in een voorstelling te documenteren en ter discussie te stellen. Tijdens de voorstelling zijn opnamen van het ballet te zien, maar ook delen uit gefilmde interviews met de choreografen en dansers die betrokken waren bij de productie van het ballet; hun persoonlijke achtergrond en natuurlijk opmerkelijke anekdotes. Hui, die al diverse voorstellingen naar Nederland bracht (Report on Body, Giving Birth, Memory), is geïnteresseerd in de betekenis en plaats van het lichaam binnen de sociaal-politieke context.

Te zien van 25 feb t/m 8 maart 2016

Blood Links – William Yang (Australië/China)
Is dit eigenlijk wel theater? Dat zou de toeschouwer zich kunnen afvragen bij de voorstelling van kunstenaar en fotograaf William Yang. Want lijkt Blood Links niet sprekend op een dia-avondje, zoals we die vroeger thuis ook wel eens hadden? Met beelden die een verder en recenter verleden oproepen, waarbij we herinneringen ophalen aan voorvallen, familieleden en hun eigenaardigheden, aan overleden dierbaren. Eigenlijk doet William Yang, een Australiër met Chinese wortels, precies dat. Hij vertelt, aan de hand van foto’s – deels bestaand, deels door hem zelf gemaakt – het verhaal van zijn familie. Lange tijd interesseerde Yang zich niet voor zijn Chinese afkomst. Zijn etniciteit, zegt hij, was onderdrukt: “Ik was een banaan. Geel van buiten, wit van binnen.” Met Blood Links omarmt hij zijn afkomst en zijn voorvaderen. Blood Links is een ontroerende parade van Chinese portretten, maar ook een sociologisch document, verteltheater met meerdere lagen.

Te zien van 5 maart t/m 17 maart 2016

Sharira – Fire Desire – Chandralekha Dance Company (India)
Dat het met de rechten van de vrouw in het moderne India nog altijd pover gesteld is, is de laatste tijd meermalen tot het Westen doorgedrongen. Iemand die daar al jaren geleden de aandacht op vestigde, was de eigenzinnige en in eigen land omstreden choreografe Chandralekha (1928-2006). Niet alleen doorbrak zij onbekommerd de grenzen tussen Indiase dansstijlen, yoga en martial arts – een doodzonde in de ogen van puristen – en ontdeed zij de dans van zijn religieuze context, maar zij ‘sprak’ ook vrijmoedig over het liefdesspel, de eenwording van man en vrouw. Dans was een viering van het lichaam, en de sensuele kracht van het vrouwenlichaam stond daarbij centraal. Niet verwonderlijk dus dat deze vrouwenactiviste werd bewonderd door een grootheid als Pina Bausch.
Sharira (2001) is een goed voorbeeld van Chandralekha’s danskunst. Het is een duet waarin de vrouw uiterst traag en met ijzeren beheersing haar lichaam in complexe, plastische vormen drapeert, eerst solo, later met een mannelijke partner, op live muziek van de Gundecha Brothers.

Te zien van 23 maart t/m 8 april 2016

Adonde van los Muertos - Lado A – Grupo Krapp (Argentinië)
Zeg Argentinië, en je zegt tango. Maar dát doet Grupo Krapp nou net niet. Niet voor niets heeft dit opmerkelijke theatercollectief zich vernoemd naar een personage uit het oeuvre van de absurdistische auteur Samuel Beckett. De stijl van Grupo Krapp, opgericht door dansers/choreografen Luis Biasotto en Luciana Acuña, is ook lastig onder één noemer te brengen. Sinds 2000 werken de dansers, choreografen, acteurs, filmmakers en musici van Krapp samen aan een hyper-hybride vorm van theater, dat op elk moment in een andere ‘taal’ kan spreken. En vaak in verschillende talen tegelijk.
In Adonde van los Muertos – Lado A (Waarheen de doden gaan – Kant A) is er in elk geval wel één onderwerp: de dood. Om precies te zijn de dood in het theater, want hoe geef je in die context – artificieel, herhaalbaar – vorm aan een fenomeen dat zo essentieel en eenmalig is. Krapp vroeg tien kunstenaars uit de dans, het toneel en de film hun kijk te geven op deze kwestie. In dit deel van het tweeluik uit 2011 bespreken zij het probleem hardop, leggen het aan elkaar en het publiek voor en onderzoeken met de dansers/performers diverse mogelijkheden, in een voorstelling die nu en dan associaties oproept met het werk van Pina Bausch, de keizerin van het Tanztheater. Maar ook met Becketts absurde theater, en een vleugje Shakespeare. Want vat Hamlets monoloog To be or not to be eigenlijk de onmogelijkheid om het existentiële raadsel van de dood (en daarmee het leven) te begrijpen, laat staan theatraal te verbeelden, niet treffend samen?
Al die verschillende pogingen leveren krachtige beelden op, waarbij Grupo Krapp in staat blijkt een serieus onderwerp te transformeren in iets volkomen ridicuuls. En omgekeerd.

Te zien van 19 april t/m 26 april 2016

Kijk voor meer informatie en speeldata op www.getlost-theater.nl
Foto: ©Maarten Nauw, Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond
Foto: ©Maarten Nauw, Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond
Kalpanarts & Matangi - Breathe | Foto: © Bowie Verschuuren
Kalpanarts & Matangi - Breathe | Foto: © Bowie Verschuuren
Nieuws 14 maart 2024

Jaarverslag 2023

Foto: © Claudia Hansen
Foto: © Claudia Hansen